«Ξέρεις τι είναι να βλέπεις μεγάλους ανθρώπους δυο μέτρα με 30 πόντους γένια να κλαίνε με τη χαρά μικρών παιδιών;».
Δημήτρης Πασχαλίδης, οδηγός και λάτρης των μηχανών Harley, με πολλά χιλιόμετρα και προορισμούς στο…τιμόνι, αλλά και με παρουσία σε εκδηλώσεις και προσφορά, όπου και όποτε παραστεί ανάγκη.
Γράφει ο Χρήστος Νάσκας
Μίλησε στο «Εμείς για τον τόπο μας» για τη σχέση του με τις Harley, τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει, τις αναμνήσεις που του άφησαν
Για κάτι διαδρομές που έβρεχε συνεχώς, και αυτός, όπως και η υπόλοιπη ομάδα οδηγούσαν μέσα στη βροχή για 300 χιλιόμετρα.
Μίλησε όμως και για κάτι άλλο, πολύ σημαντικό, μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας.
Για τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με τις μηχανές, τι πρέπει να προσέχουν (όχι μόνο αυτοί) από τη στιγμή που θα πάρουν μια τέτοια απόφαση.
Εκείνο όμως που τον συγκλόνισε, όπως είπε στο «Εμείς για τον τόπο μας» ήταν η απερίγραπτη χαρά των μικρών παιδιών όταν πήγαν να επισκεφτούν σχολεία με τα άλλα μέλη του κλαμπ.
Τα δυο μέτρα και οι 30 πόντοι γένια που είπαμε στην αρχή…
-Πώς άρχισε αυτή η σχέση με τις Harley;
«Από 10-12 χρονών ξεκίνησε η σχέση μου με τις μηχανές, το όνειρο του μικρού γύφτου. Κυριολεκτικά το όνειρο του μικρού γύφτου. Πότε θα πάρω μια τέτοια μηχανή, τις έβλεπα στον δρόμο και έλεγα: Τι μηχανές είναι αυτές;
Μεγαλώνοντας πήγα σε διάφορα είδη, ξεκινώντας από τα πολύ χαμηλά, τα «παπάκια» της δεκαετίας του 80΄, πήγαμε στης πίστας που λέγαμε, στα street, μετά στα on off και ήρθε η ώρα που γυρίσαμε στα τσόπερ.
Βέβαια, το Harley το πήραμε σε μεγάλη ηλικία, στην ηλικία των 45 και πραγματοποιήθηκε ένα παιδικό όνειρο».
-Γιατί Harley;
«Harley γιατί είναι η τρέλα, είναι η ιδέα, είναι η κουλτούρα, ο ήχος, είναι όλο το πακέτο. Το στιλ της μηχανής, το ταξίδι, ο δρόμος, όλα. Είναι είδος μηχανής που οδηγείς και ελευθερώνεσαι».
-Είναι και οι παρέες σε αυτό;
«Βέβαια στην πορεία έρχεται και αυτό, Ξεκινάς στα κλαμπ, γνωρίζεις κόσμο, όλων των ειδών ανθρώπους, όλοι γίνονται αδέρφια. Ταξίδια, εκδρομές, Υπάρχει ένα ρητό που λέει: Ποτέ δεν μένει κανένας πίσω».
-Harley μέχρι πότε;
«Όσο σηκώνουμε τα πόδια μας, όσο μπορούμε. Και το θετικό είναι πως το μικρόβιο πέρασε και στα παιδιά μου».
-Το μεγαλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει με τη Harley;
«Έχουμε πάει Βουλγαρία, Σερβία, έχουμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα, αν εξαιρέσεις τα νησιά. Προσπαθούμε όσο μπορούμε να ακολουθούμε την ομάδα, όσο είναι εφικτό».
-Μπορείς να μας περιγράψεις ένα μακρινό ταξίδι;
«Ξεκινάμε από το κλαμπ σε σχηματισμό οι μηχανές, 18,20 ή 25. Υπάρχει ένας υπεύθυνος που ελέγχει όλο το κονβόϊ. Το θετικό είναι ότι μάθαμε να οδηγούμε ομαδικά και να οδηγήσεις ομαδικά δεν είναι εύκολο. Με μια ταχύτητα της τάξεως των 120 χιλιομέτρων ξεκινάμε ενώ υπάρχουν προγραμματισμένες στάσεις που θα σταματήσουμε αν και πάντα θα υπάρχουν και έκτακτα περιστατικά.
Είναι προγραμματισμένα όλα και ισχύει πάντα αυτό που λέμε, κανείς δεν μένει πίσω. Υπάρχει μια ομαδικότητα, μια αλληλεγγύη σε όλους».
-Ο κόσμος πώς σας αντιμετωπίζει;
«Είναι κάτι διαφορετικό για τον κόσμο που μας βλέπει. Γιατί, το να σταματήσουν 20 και 25 μηχανές μαζεμένες σε ένα μέρος, σίγουρα κινεί την περιέργεια. Η αντιμετώπιση είναι πάντα θετική, έχει τύχει να πάμε σε μαγαζί και οι καφέδες να είναι κερασμένοι. Γιατί ξαφνικά εκεί που το μαγαζί ήταν άδειο ξαφνικά γέμισε γιατί ήρθε ο κόσμος να δει τόσες μηχανές Harley».
-Η ωραιότερη εμπειρία;
«Θα μπορούσα να πω ότι ήταν το Super Rally που κάναμε στην Ηγουμενίτσα που μας έπιασε στον γυρισμό βροχή.
Οδηγούσαμε για 300 χιλιόμετρα με βροχή ακατάπαυστη και όταν φτάσαμε στον προορισμό μας ήμασταν βρεγμένοι σαν τις πάπιες, δεν υπήρχε σημείο του σώματός μας που να μην είμαστε βρεγμένοι.
Ταξιδεύαμε 300 ολόκληρα χιλιόμετρα μέσα στη βροχή. Εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη. Και να έχεις τον γιο σου από πίσω, είναι κάτι που δεν ξεχνιέται. Όπως και για τον γιο μου».
-Έχοντας την εμπειρία τόσων χρόνων τι θα συμβούλευες σε έναν νέο άνθρωπο που θα ήθελε να ασχοληθεί με τις μηχανές;
«Ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια. Φοράμε κράνος, να προσέχει τον δρόμο ο ίδιος και το κυριότερο να προσέχει τους διπλανούς του και τους απέναντι. Και την ταχύτητα, όχι μεγάλες ταχύτητες.
Οι δικές μας μηχανές κινούνται με μέση ωριαία ταχύτητα τα 100 χιλιόμετρα, οπότε θεωρητικά πάντα είναι ασφαλές. Θεωρητικά γιατί με 100 χιλιόμετρα αν έχεις ατύχημα δεν είναι εύκολο. Μιλάμε για μηχανές που έχουν 350 και 400 κιλά, είναι βαριές μηχανές.
Αλλά είσαι σίγουρα καλύτερα από μια μηχανή που τρέχει με 200 ή 220 χιλιόμετρα».
-Είναι «ακριβό σπορ» η συντήρηση μιας τέτοιας μηχανής;
«Θα έλεγα ότι όταν έχεις μεράκι για κάτι, το οικονομικό το βάζεις σε δεύτερη μοίρα. Με την έννοια ότι προσπαθείς να μαζέψεις για να πας να κάνεις ένα σέρβις. Σίγουρα είναι πιο ακριβά τα ανταλλακτικά γιατί είναι αμερικάνικα, αλλά σίγουρα δεν είναι απαγορευτικό.
Το πιο απαγορευτικό είναι η αγορά της μηχανής, δηλαδή για κάποιον που θέλει να πάρει Harley θα πρέπει να ξεκινήσει από τα 7.000-7.500 ευρώ και προς τα πάνω. Ένα μοντέλο σχετικά καινούριο και σε καλή κατάσταση σίγουρα θέλεις πάνω από 10.000 ευρώ για να το αποκτήσεις. Πρέπει να έχεις τρέλα για να το κάνεις. Το ευχάριστο είναι ότι νέα παιδιά αγοράζουν Harley».
-Ο κόσμος έχει συνδυάσει τις Harley και με κάποιες άσχημες καταστάσεις, κυρίως στο παρελθόν. Σε μια άλλη συνέντευξη ο πρόεδρος του κλαμπ Θεσσαλονίκης μου είχε πει πως ο κόσμος έχει επηρεαστεί και από τις ταινίες.
Αλλά βλέπουμε να κάνετε σαν κλαμπ και πολλές κοινωνικές δράσεις, π.χ. σε σχολεία
«Ο κόσμος έχει παρεξηγημένες τις μηχανές του τύπου αυτού, δηλαδή τα τσόπερ, το βάζω όλο. Παρουσιάζεται στον κινηματογράφο-τηλεόραση ότι τις οδηγούν άνθρωποι αντικοινωνικοί, που κάνουν φασαρίες, που ασχολούνται με τη νύχτα, άνθρωποι με πιστόλια κλπ.
Αυτό δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ούτε μια στο εκατομμύριο. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που είναι στα κλαμπ και ασχολούνται με αυτές τις μηχανές έχουν συναδελφικότητα και αδερφικότητα για αυτό και όλοι αποκαλούμαστε μεταξύ μας αδέρφια.
Δηλαδή, το να δεις ένα τύπο που έχει γένια, φοράει δερμάτινο μπουφάν ή δαχτυλίδια, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εγκληματίας ή γκάγκστερ.
Όσον αφορά τις κοινωνικές δράσεις. Να πούμε για αιμοδοσίες; Για εκδηλώσεις που μαζεύουμε χρήματα και δίνονται σε συλλόγους;
Έχουμε δωρίσει υπολογιστές σε σχολεία, καροτσάκια σε ΑΜΕΑ, έχουμε πάρα πολλές δράσεις και συμμετέχει και ο κόσμος σε αυτές. Τα νέα παιδιά που μας βλέπουν ξέρουν τι γίνεται, είμαστε παρεξηγημένοι από τους παλιούς.
Το πιο συγκινητικό είναι σε εκδηλώσεις που γίνονται σε παιδιά με ειδικές ανάγκες. Να βλέπεις ένα παιδί να τρέχει να έρθει στη μηχανή ή να βγάλει μια φωτογραφία. Να βλέπεις τι χαρά παίρνουν αυτά τα παιδιά, είναι πολύ συγκινητικό.
Στην τελευταία εκδήλωση που κάναμε το καλοκαίρι στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, μαζεύτηκαν χρήματα και δωρίστηκαν κάποια καροτσάκια σε κάποιον σύλλογο ΑΜΕΑ. Μια απερίγραπτη χαρά των παιδιών που ήρθαν. Συγκινηθήκαμε όλοι.
Να βλέπεις, δυο μέτρα και 150 κιλά ανθρώπους με 30 πόντους γένια, να δακρύζουν βλέποντας αυτά τα παιδάκια να χαίρονται πάνω στις μηχανές, είναι κάτι το απερίγραπτο».
Κλείνοντας τη συζήτησή μας, ο κύριος Δημήτρης Πασχαλίδης έστειλε ένα ακόμη μήνυμα: «Να προσέχουμε όλοι και να μας προσέχουν. Είναι το Α και το Ω για να μπορούμε και εμείς να είμαστε όλοι αγαπημένοι και να μην μας παρεξηγούν.
Και ειδικά η προσοχή μέσα στις πόλεις, γιατί τα περισσότερα ατυχήματα που συμβαίνουν με τις δικές μας μηχανές είναι μέσα στις πόλεις. Οι μηχανές πρέπει να ακούγονται για να τις προσέχουν, γιατί ενώ έχουν έναν όγκο τεράστιο, δεν μας βλέπουν».
