Ήφαιστος Παλαιστικός Σύλλογος με έδρα τα Κουφάλια Θεσσαλονίκης. 19 φορές στην κορυφή της Ελλάδας με τη δύναμη των γυναικών.
Καταξίωση, επιμονή και μεθοδικότητα έχουν… σταθεροποιήσει τον Ήφαιστο στα ψηλά σκαλοπάτια του αθλητισμού της Ελλάδας με προπονητές και αθλητές να θέλουν φυσικά να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τους κόπους των προσπαθειών τους.
Γράφει ο Χρήστος Νάσκας
Το «Εμείς για τον τόμο μας» βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του συλλόγου και είχε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον προπονητή του Ήφαιστου κύριο Άγγελο Χατζηνικολάου.
Μας μίλησε για την ιστορία και το έμψυχο δυναμικό του συλλόγου, το πως μπορεί να φτάσει ένας αθλητής ή μια αθλήτρια στην επιτυχία αλλά και τι χρειάζεται ένας σύλλογος για να μπορεί να υπάρχει.
-Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και ας ξεκινήσουμε τη συζήτηση με το ιστορικό του συλλόγου
«Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1985 και η έναρξή του έγινε το 1986 στον Βαθύλακκο Θεσσαλονίκης. Ιδρύθηκε από έναν προπονητή, ο οποίος ήταν στον Άρη, οι ρίζες του όμως ήταν από το χωριό το δικό μας. Βύρων Ρουμελιώτης λεγόταν.
Ήταν ο άνθρωπος που το έτρεξε αν και τότε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι σήμερα για να στήσεις έναν σύλλογο, να τον συντηρήσεις. Ήταν διαφορετικές οι κοινότητες, ήταν διαφορετικά οι Δήμοι, οι ομοσπονδίες, όλα ήταν διαφορετικά. Υπήρχε οικονομική στήριξη από πολλές μεριές, από κρατικούς φορείς, από κοινοτικούς, από Δημοτικούς.
Εγώ ήμουν από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του συλλόγου στο δυναμικό του.
Κάποια παιδιά μείναμε και το τραβήξαμε όσο πήγαινε αθλητικά ενώ εγώ ανέλαβα πολύ νωρίς καθήκοντα προπονητή, πολύ πριν αποκτήσει άδειες, γιατί τότε δεν ήταν υποχρεωτικά. Κάποια στιγμή έγιναν όλα αυτά υποχρεωτικά, ακολουθήσαμε το πρόγραμμα, βγάλαμε τα πτυχία, τις εξετάσεις μας, τα πάντα.
Το 2010-2011 ήρθα εγώ εδώ στα Κουφάλια, κάναμε μεταφορά της έδρας από τον Βαθύλακκο στα Κουφάλια με πρόταση του τότε Δημάρχου των Κουφαλίων, κυρίου Δαϊκούδη.
Μας παραχωρήθηκε αυτός ο χώρος που είμαστε σήμερα και είναι η 14η-15η χρονιά που είμαι εγώ εδώ πέρα. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος και τον διατηρούμε πεντακάθαρο. Αυτό που χρειάζεται η πάλη είναι τα προπονητήρια, δεν είναι τα γυμναστήρια. Τα τελευταία 15 χρόνια, είμαστε 19 φορές πρωταθλητές Ελλάδας στη γυναικεία πάλη».
Η τελευταία φράση του κυρίου Άγγελου Χατζηνικολάου, με τις επιτυχίες του συλλόγου, ήταν η αφορμή να περάσουμε και σε όλα αυτά που έχουν καταφέρει τα τμήματα του Ήφαιστου στην πάλη.
«Πολύ δύσκολο κομμάτι με τη γυναικεία πάλη, αλλά βγήκε πολύ πετυχημένα» μας λέει ο προπονητής του Ήφαιστου, κύριος Άγγελος Χατζηνικολάου και συνεχίζει:«Έχουμε πάρει τα πάντα, από παγκορασίδες μέχρι γυναίκες. Στο «Παλατάκι» είχαμε πάρει το πρωτάθλημα, ενώ έχουμε επιτυχίες σε Μεσογειακές και Βαλκανικές διοργανώσερις. Είναι ένα κομμάτι που είμαστε πάρα πολύ δυνατοί στην Ελλάδα.
Και στο εξωτερικό. Έχουμε αθλήτρια που πριν από δυο μήνες πήρε τρίτη Βαλκανική θέση.
Και με τους άνδρες είχαμε επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια, έχουν βγει αρκετά καλοί αθλητές, βεληνεκούς Ευρωπαϊκού επιπέδου».
Σπουδαία στιγμή για τον ίδιο και τον Ήφαιστο η συμμετοχή αθλητή του στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου το 2008 ενώ όπως είπε στο «Εμείς για τον τόπο μας»: «Από εκεί και πέρα εμείς κινούμαστε μέχρι το Ευρωπαϊκό σίγουρα και κάθε χρόνο ένα παιδί πάει και σε παγκόσμιο. Είτε είναι κορίτσι, είτε είναι αγόρι».
Τι χρειάζεται για να διατηρηθεί ένας σύλλογος και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο, ρωτήσαμε τον κύριο Άγγελο Χατζηνικολάου.
«Χρειάζεται πολύ τρέξιμο» μας λέει και συνεχίζει: «Πολύ προσωπικό χρόνο, χρειάζεται να κάνεις μόνο αυτό. Δεν μπορείς να πεις είμαι αγρότης, είμαι μπογιατζής, είμαι προπονητής. Αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε. Για αυτό ο αθλητικός νόμος έχει αλλάξει, μπήκαν τα ένσημα στη μέση, μπήκαν οι προσλήψεις, γιατί πρέπει να διαφυλαχθεί και η θέση ενός προπονητή.
Πρέπει πλέον να το κάνει επαγγελματικά, γιατί αν δεν το κάνει επαγγελματικά δεν θα μπορέσει να αποδώσει. Εμείς είμαστε 7 μέρες την εβδομάδα στην προπόνηση. Όταν έχουμε κομμάτι αγωνιστικό τα παιδιά θα είναι εδώ και θα γυμνάζονται. Το αγωνιστικό και το μη αγωνιστικό αυτή τη στιγμή έχει 40 αθλητές.
Ξεκινάμε από το Under 11, ξεκινάμε από παιδιά 3,5-4 ετών με διαδραστικά παιχνίδια, μετά πάμε στα παιδιά του Δημοτικού και μετά Γυμνάσιο-Λύκειο. Ένα τμήμα παραπάνω είναι οι ενήλικες, οι παλιοί αθλητές.
Για τη διατήρηση που με ρωτήσατε. Πρέπει να υπάρχει συνεργασία του Διοικητικού Συμβουλίου, με τον προπονητή, με τους γονείς. Είναι δύσκολο κομμάτι, πρέπει να έχεις ένα πρόεδρο που θα είναι πάντα εκεί. Εγώ έχω την τύχη να έχω ένα πρόεδρο που ήταν πάντα εκεί, μαζί ξεκινήσαμε. Είναι χρόνια μέσα στον χώρο του αθλητισμού, είναι ο Γιάννης Πανανάκης και το τρέχουμε μαζί. Ματώνουν οι τσέπες οι δικές μας όπως και οι γονείς που βοηθούν πάρα πολύ. Από το κράτος, την ομοσπονδία ή τη ΓΓΑ ας μην περιμένουμε. Ένα παιδί μέχρι να κάνει επιτυχία δεν θα έχει τη βοήθεια που θα έπρεπε. Στρώνει το πρόγραμμα, υπάρχει η χρηματική επιβράβευση».
Οι δυσκολίες που υπάρχουν αποθαρρύνουν τους αθλητές, αλλά ακόμη και τους ίδιους τους προπονητές, για ένα άθλημα…μοναχικό για τον αθλητή και χωρίς τις απολαβές όπως σε άλλα αθλήματα ήταν η επόμενη ερώτηση του «Εμείς για τον τόπο μας» προς τον κύριο Άγγελο Χατζηνικολάου. Η απάντησή του; «Ο αθλητής δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τις δυσκολίες. Όσο είναι ο γονέας πίσω από τον αθλητή, τον βοηθά είτε ψυχολογικά, είτε τον στηρίζει σαν οικογένεια ή οικονομικά, δεν θα αποθαρρυνθεί.
Και ένα παιδί που βλέπουμε ότι τραβάει, θα κάτσουμε να μιλήσουμε με τον γονέα και θα του πούμε που είμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε. Το παιδί θέλει πράγματα, μπορεί να κάνει. Θα βρούμε χορηγούς, θα βρούμε κάποιον να βοηθήσει.
Έχω ανθρώπους που μας βοηθάνε. Η δουλειά του αθλητή είναι να γυμνάζεται, τίποτα άλλο δεν πρέπει να τον ενδιαφέρει. Ο αθλητής πρέπει να είναι εδώ και να δουλεύει, όποιος και να τον κάνει προπόνηση. Δεν του ζητάει κανείς να πάει να δουλέψει ή να φέρει μεροκάματο στο σπίτι, ούτε τίποτα. Είμαι απόλυτος σε αυτό. Τα παιδιά πρέπει να έχουν καθαρό μυαλό και να δουλεύουν σε αυτό που τους ζητάει ο προπονητής.
Όταν φτάσουμε στην ενηλικίωση και στην ωρίμανση του αθλητή, τότε μπορεί να βάλει και άλλους στόχους στο μυαλό του».
Τι μπορεί να προσφέρει η πάλη σαν άθλημα και κυρίως τι μπορεί να προσφέρει σε ένα μικρό παιδί αναρωτηθήκαμε και φυσικά θελήσαμε και την απάντηση του κυρίου Άγγελου Χατζηνικολάου. Από 13 ετών ο ίδιος έχει συνδυάσει τη ζωή του με το άθλημα της πάλης.
«Καταρχήν μιλάμε για ένα άθλημα που είναι πάρα πολύ δύσκολο» μας λέει και εξηγεί το γιατί στο «Εμείς για τον τόπο μας»: «Αλλά είναι αυτοτελές. Ο αθλητής δεν χρειάζεται κάτι άλλο εκτός από ένα ταπί για να κάνει προπόνηση, ούτε βάρη, ούτε όργανα. Άλλο αν μιλήσουμε για πρωταθλητισμό. Η υγεία του αθλήματος είναι αυτή, ο αθλητισμός.
Ο πρωταθλητισμός είναι άλλο πράγμα, εκεί υπάρχει πόνος, κλάμα και δάκρυα, μπορεί να ματώνει η ψυχή του παιδιού για να πετύχει πράγματα.
Ο πρωταθλητισμός είναι η καταστροφή του αθλητισμού και όταν μιλάμε για ένα άθλημα όπως η πάλη ατομικό-ομαδικό. Γιατί αν δεν συμβάλλει όλη η ομάδα δεν πρόκειται να πας πουθενά. Πρέπει να σε βοηθήσουν όλοι για να τραβήξεις και να πάρεις αυτό που αξίζεις ή αυτό που θέλεις.
Ελάτε για καφέ λέω στους γονείς, φέρτε το παιδί σας να πιούμε έναν καφέ και να συζητήσουμε. Δεν έχουμε τραυματισμούς στην πάλη, σοβαρός τραυματισμός έχει να συμβεί πάρα πολλά χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο».
Συνεχίσαμε την ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον προπονητή του Ηφαίστου Παλαιστικού Συλλόγου με τις εξής ερωτήσεις:
-Παίζει ρόλο που ο σύλλογος δεν είναι σε ένα αστικό κέντρο;
«Είναι καλύτερα γιατί τα παιδιά της επαρχίας έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες αθλητικά από τα παιδιά της πόλης. Γιατί έχουμε ζήσει και συλλόγους που είναι μέσα στις πόλεις. Η σκληραγώγηση των παιδιών της επαρχίας της προηγούμενης εικοσαετίας ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα παιδιά της πόλης.
Το παιδί στο χωριό θα δουλέψει, θα πάει στο χωράφι με τον μπαμπά του, δεν θα μείνει άπραγο τρεις μήνες που θα κλείσουν τα σχολεία. Θα δραστηριοποιηθεί και θα το κάνει και για προπονητικούς λόγους. Έχω αθλητή που πάει με τον πατέρα του στα καρπούζια και το γουστάρει, γιατί το θεωρεί και προπόνηση».
-Κάποια στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Όσα χρόνια και αν περάσουν
«Σαν προπονητής είναι πιο δυνατές οι στιγμές που έχω ζήσει. Οι αθλητές οι δικοί μου έφτασαν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από ότι είχα φτάσει εγώ σαν αθλητής.
Είναι αυτό λέμε, αν τότε εμείς είχαμε το σπρώξιμο, το οικογενειακό και το προπονητικό που έχουν σήμερα τα παιδιά, οι μισοί θα είχαν πάει Ολυμπιάδα από όλους αυτούς. Είτε είναι Βεργίνης, είτε είναι Χατζηνικολάου, είτε άλλα ονόματα. Για να διδάξεις, πρέπει να έχεις διδαχθεί, να έχεις περάσει σε σχολές, να έχεις κάνει σεμινάρια, τα πάντα. Για να μπορέσουμε να διδάξουμε στα παιδιά τη γνώση του αθλήματος της πάλης.
Πρέπει να είσαι απόλυτα ένα, να ακολουθείς τον προγραμματισμό της πάλης. Εμείς από τον Σεπτέμβριο ξέρουμε τι θα κάνουμε κάθε μέρα. Δεν ερχόμαστε εδώ και κοιταζόμαστε.
Είτε είναι μοντέλο Σουηδικό, είτε είναι Ρωσικό, είτε το μοντέλο που αποδίδει σε εμάς θα το φτιάξουμε στα μέτρα τα δικά μας και θα ξέρουμε τι έχουν τα παιδιά. Θα ανοίξει το ημερολόγιο ο αθλητής και θα δει τι έχει να κάνει, ακόμη και εγώ δεν είμαι εδώ.
Η στιγμή που μου έχει μείνει είναι η Ολυμπιάδα στο Πεκίνο με αθλητή που πέρασε από τα χέρια μου. Ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος. Ήμουν εκεί και τον καμάρωσα.
Η στιγμή για τον αθλητή είναι η Ολυμπιάδα. Είναι ευχή να πάει ένας αθλητής ή προπονητής στην Ολυμπιάδα. Είμαστε πολύ λίγοι που το έχουμε καταφέρει αυτό, πάρα πολύ λίγοι».
-Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
«Κάθε χρονιά είμαι πιο αισιόδοξος από την προηγούμενη γιατί κάθε χρονιά εδώ είναι πιο στημένη καλά από την προηγούμενη. Γιατί μεγάλωσαν τα παιδιά της προηγούμενης χρονιάς, οι έφηβοι και οι προέφηβοι αλλάζουν μέσα στο καλοκαίρι.
Μέχρι και τα προπονητικά καμπ που κάνουμε μέσα Ιουλίου, τα παιδιά είναι όλα μαζί.
Θα τους αφήσω 15-20 μέρες να ξεκουραστούν και ύστερα είμαστε ξανά εδώ πέρα. Εκεί βλέπω ένα παιδί πόσο έχει αλλάξει, το παιδί παίρνει το μπόι και την ανάπτυξη μέσα στο καλοκαίρι, του κάθε καλοκαιριού για τις ευαίσθητες ηλικίες των παιδιών».
