Θεόδωρος Τζελέπης…
Ένας… παλίκαρος σχεδόν δυο μέτρα με καρδιά γεμάτη Ελλάδα και περηφάνια.
Περηφάνια γιατί υπηρέτησε ως Εύζωνας, περηφάνια για τους γονείς του που τον καμάρωναν, περηφάνια για όλα αυτά που έζησε κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Και τα μοιράστηκε με το «Εμείς για τον τόπο μας».
Γράφει ο Χρήστος Νάσκας
Από μικρός είχε την…περιέργεια να κατανοήσει πως στέκονται ακίνητοι οι Εύζωνες, πως νιώθουν όταν στέκονται ακίνητοι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και να γίνονται ένα με την επιγραφή που υπάρχει στο μνημείο: «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος».
Έκανε το όνειρο και την επιθυμία πραγματικότητα υπηρετώντας ως Εύζωνας και ζώντας μοναδικές στιγμές όπως μας είπε.
Για τη χαρά και τη συγκίνηση των γονέων του, τον παππούλη που δάκρυσε σε μια υπηρεσία του, για την εκπαίδευση, την τελευταία μέρα της θητείας του, αλλά και τις 4,5 ώρες που έμεινε ακίνητος.
«Νομίζω δεν θα το άλλαζα ποτέ. Από τη στιγμή που το έζησα και μετά δεν θα ήθελα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Νομίζω ότι δεν ταιριάζω κάπου αλλού, πιστεύω πως έπρεπε να πάω εκεί και μόνο εκεί. Πουθενά αλλού» τόνισε χαρακτηριστικά στο «Εμείς για τον τόπο μας» ο Θεόδωρος Τζελέπης.
Είναι από τις συνεντεύξεις που δεν θέλεις να τελειώσουν. Ο λόγος; Η θητεία του Θεόδωρου στους Εύζωνες.
Αν σταχυολογούσαμε ορισμένα από αυτά που κατέθεσε στη συζήτηση που είχε με το «Εμείς για τον τόπο μας» (πλην των ερωτήσεων και απαντήσεων που θα διαβάσετε παρακάτω) σίγουρα θα ήταν και τα εξής:
*«Είπα αμέτρητες φορές ότι θέλω να φύγω, να σταματήσω γιατί ήταν τόσο δύσκολο. Μετά έλεγα, πέρασες 2-3 εβδομάδες εδώ, δεν λυπάσαι για τον κόπο που έκανες; Και είπα πως δεν θα το ξαναπώ».
* «Με το ζευγάρι σου στους Εύζωνες γίνεστε αδέρφια, μαθαίνει ο ένας για τον άλλον τα πάντα, πρέπει να ταιριάζετε και εμφανισιακά. Εγώ είχα τον Νίκο Φανό, από ένα χωριό της Κορινθίας».
*«Η μεγαλύτερη υπηρεσία που έκανα ποτέ ήταν όταν κάναμε τις πρόβες για την 28η Οκτωβρίου πριν έρθουμε στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν τέσσερα επίλεκτα άτομα και χρειάστηκε να είμαστε ακίνητοι 4,5 ώρες.
Θα μου μείνει αξέχαστη και αυτή η εμπειρία. Υπήρχε πολύ πόνος, αλλά είπαμε, το μυαλό επιβάλλεται στο σώμα».
*«Την τελευταία υπηρεσία τη λέμε Last Dance και μαζευόμαστε όλοι οι Εύζωνες. Έρχονται και οι γονείς. Είναι συγκινητικές στιγμές γιατί λες στον εαυτό σου: Τέλος, δεν τα ξαναφοράς αυτά».
*«Οι Εύζωνες είναι οι μόνοι στρατιώτες που κλαίνε όταν τελειώνουν τη θητεία τους. Οι άλλοι είναι μέσα στα χαμόγελα όταν τελειώνουν με τον στρατό. Οι Εύζωνες κλαίνε».
*«Το ντύσιμο του Εύζωνα είναι πολύ απαιτητικό. Όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια. Η Κυριακάτικη στολή είναι η πιο δύσκολη.
Η φουστανέλα είναι δύο κομμάτια και όλα όσα θα φορέσεις πρέπει να είναι σφιχτά πάνω σου. Το γιλέκο είναι πανέμορφο και όλο φτιαγμένο στο χέρι. Όλα θέλουν πολύ συντήρηση».
*«Δύσκολο κομμάτι της εκπαίδευσης ήταν και το να χτυπάς το όπλο στον ώμο σου. Γιατί έπρεπε να ακούγεται».
*«Η υπηρεσία χωρίζεται σε τρία μέρη, το ανέβασμα, το κατέβασμα και στη μέση είναι το ημίωρο. Η υπηρεσία διαρκεί περίπου 1,5 ώρα. Οι Εύζωνες και η Προεδρική φρουρά είναι η μόνη μονάδα που χτυπάει το δεξί της πόδι κάτω και όχι το αριστερό».
*«Η Κυριακή είναι η μέρα της φρουράς, το πρωί πριν την παράταξη έχει την έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη ενώ κατά τις 11 γίνεται η επίσημη αλλαγή, η παρέλαση που λέμε από το στρατόπεδο μέχρι τη Βουλή. Όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια ενώ το απόγευμα γίνεται η υποστολή της σημαίας. Είναι πολύ δύσκολο το περπάτημα γιατί τα τσαρούχια έχουν καρφιά και τα μάρμαρα με τα χρόνια έχουν αλλοιωθεί και γλιστράνε πάρα πολύ. Υπολογίστε και όλο το βάρος που έχουμε».
*«Όλοι οι επίλεκτοι Εύζωνες πρέπει να είναι 100% υγιείς και ύψος άνω του 1.87 και κάτω του 2.05».
*Ο Θεόδωρος Τζελέπης υπήρξε και εκπαιδευτής και όπως είπε στο «Εμείς για τον τόπο μας»: «Είναι από τα πιο απαιτητικά πράγματα, είναι σαν να έχεις παιδί. Είσαι υπεύθυνος για να γίνει ο επόμενος Εύζωνας».
*Ο Θεόδωρος Τζελέπης έχει φορέσει τις υπηρεσιακές στολές, που ήταν για τις καθημερινές μέρες, τον χειμερινό και καλοκαιρινό ντουλαμά. Φόρεσε επίσης τις λευκές στολές, τα «καλά τους ρούχα» όπως είπε στο «Εμείς για τον τόπο μας».
Αυτές τις στολές τις φορούσαν τις Κυριακές στις παρατάξεις,στην έπαρση και υποστολή της σημαίας, σε διαπιστευτήρια στο Προεδρικό Μέγαρο ή στην Ολυμπιακή Φλόγα που ήταν παρών και ο Θεόδωρος Τζελέπης.
Φόρεσε και τα βρακοφορικά, την Κρητική στολή.
Πάμε λοιπόν και στη συζήτηση που είχαμε μαζί του και στις ερωτήσεις που του θέσαμε.
-Πώς προέκυψε η Προεδρική Φρουρά;
«Πας στο κέντρο, περνάς τη βασική εκπαίδευση και μετά έρχονται τα Σώματα, ειδικές δυνάμεις ή Προεδρική Φρουρά π.χ. για να επιλέξουν ποια άτομα θα πάνε.
Δηλώσαμε εμείς, οκτώ άτομα από όλο το κέντρο, που θέλαμε να πάμε στην Προεδρική Φρουρά και περιμέναμε τις μεταθέσεις. Οι έξι πήγαμε, οι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Πήραμε τη δεκαήμερη άδεια και μετά μονίμως ήμουν εκεί. Από τις 4 Νοεμβρίου του 2023 μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου του 2024».
-Ήθελες να πας στην Προεδρική Φρουρά; Το είχες στο μυαλό σου;
«Ναι, το ήθελα από μικρός. Το φανταζόμουν συνέχεια, είχα πάει εκδρομή και τους είχα δει και είπα: Θέλω να δω τι κάνουν και είναι και είναι τόσο αμίλητοι, πως κάθονται αμίλητοι, τι περνάνε, πως αντέχουν ζέστη και κρύο χωρίς να κουνιούνται.
Και ο άλλος λόγος ήταν να κάνω περήφανη την οικογένειά μου, τους γονείς μου. Η χαρά να βλέπουν οι γονείς σου πως είσαι Εύζωνας, νομίζω δεν περιγράφεται. Εννοείται πως δεν θα συγκρίνω με άλλα Σώματα, αλλά πιστεύω πως ήταν το καλύτερο να βλέπεις τους γονείς τόσο χαρούμενους. Να είναι περήφανοι για εσένα».
-Χωρίς καμία απολύτως διάθεση να αδικήσουμε κάποιον άλλον κλάδο των ενόπλων δυνάμεων, πολλοί έχουν ταυτίσει τους Εύζωνες με την περηφάνια και την Ελλάδα.
«Ναι, είναι ένα Σώμα καθαρά το οποίο εκπροσωπεί την Ελλάδα, εκπροσωπεί την ιστορία».
-Να επιστρέψουμε σε αυτά που είπες και στις απορίες που είχες, να δεις δηλαδή πως είναι να είσαι Εύζωνας. Τελικά;
«Να ξεκινήσουμε από το πιο βασικό. Η υπηρεσία είναι μια ώρα, αλλά αν τα βάλουμε όλα μαζί, το πήγαινε-έλα και το ντύσιμο, είναι δυο ώρες και ένα τέταρτο.
Το ντύσιμο είναι από τα πιο απαιτητικά πράγματα γιατί πρέπει να είναι όλα καθαρά, όλα στην εντέλεια. Οι φούντες, ο ντουλαμάς που φοράμε να μην έχει ίχνος σκόνης, να είναι πεντακάθαρος παντού.
Τα τσαρούχια θέλουν μεγάλη προσοχή ενώ μην ξεχνάμε πως είναι δύσκολα στη συντήρησή τους.
Αν έχεις π.χ. υπηρεσία στις 11 το πρωί ξεκινάς τις ετοιμασίες από τις 10, πρέπει να γυαλίσεις με την αλοιφή όλα τα κουμπιά, χωρίς να πέσει πάνω στη στολή γιατί λερώνει και δεν βγαίνει, να είσαι ξυρισμένος κόντρα παντού, να μην υπάρχουν ζάρες στις κάλτσες σου.
Μέχρι και 11 παρά είκοσι πρέπει να έχεις βγει στο εποπτείο και να κάθεσαι ακίνητος μαζί με το ζευγάρι σου, ένας μπροστά και ένας πίσω, δείκτης και Ζαππείου ονομάζονται.
Ελέγχεις το ζευγάρι σου για να είναι όλα σωστά, το όπλο στη σωστή θέση και μετά θα έρθει ο δεκανέας αλλαγής που ελέγχει τους σκοπούς. 11-12 λεπτά πριν από τις 11 τους λύνει τον ζυγό για να πει αν θέλει κάποιος νερό και παρά δέκα ξεκινάμε μέσα από το στρατόπεδο για να πάμε στη Βουλή να κάνουμε την αλλαγή. Είναι 7-8 λεπτά διαδρομή και μετά γίνεται η αλλαγή με κάποια παραγγέλματα που δίνει ο δεκανέας».
-Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να στέκεται ακίνητος μια ώρα; Όλοι σχεδόν το έχουμε δει μέσα από την τηλεόραση ή διάφορα βίντεο. Μιλάμε για την απόλυτη ακινησία
«Η αλήθεια είναι, όπως και στην έξω ζωή που οι άνθρωποι δουλεύουν είναι μια συνήθεια. Όλα είναι μέσα στην εκπαίδευση. Όπως θα πας σε μια δουλειά και δεν θα ξυπνήσεις εύκολα το πρωί, αλλά θα πας και θα ξαναπάς και θα το συνηθίσεις. Έτσι και με την ακινησία, όπως θα κάτσεις 2-3 φορές μπορεί να πονάνε τα πόδια σου, μπορεί να είσαι κουρασμένος αλλά είχε πει κάτι ο παλιός μου διοικητής και πάντα θα το θυμάμαι.
Είχε πει ότι το μυαλό επιβάλλεται στο σώμα, δεν έχει σημασία αν πονάς, αν είσαι κουρασμένος, δεν έχει σημασία το πόσες ώρες έχεις κοιμηθεί, ούτε τι καιρό έχει.
Αρκεί το μυαλό σου να επιβάλλεται στο σώμα και να λέει, όσο δύσκολο και να είναι θα το αντέξω. Όχι να λέει, ωχ, δεν μπορώ να καθίσω γιατί πονάω. Αν αντέξεις 2-3 φορές τον πόνο, στη συνέχεια θα σου γίνει συνήθεια και θα σου είναι εύκολο. Όπως και εγώ έχω περάσει τέτοιες στιγμές».
-Σου έχει τύχει κάποιο…ευτράπελο κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας σου;
«Όχι κάτι δύσκολο ή κάποιο ατύχημα. Είναι πάντα ο παρατηρητής κοντά σου και σε βοηθάει, αν δεν νιώσεις καλά π.χ. σου κάνει κάποιες ερωτήσεις και εσύ απαντάς πάντα με τα μάτια και από εκεί και πέρα κρίνει τη σοβαρότητα του θέματος».
-Οι υπηρεσίες πώς είναι;
«Είναι τρεις φορές την ημέρα από μια ώρα, αν χρειαστεί και πέντε, ανάλογα πόσα άτομα έχει το στρατόπεδο. Αυτό καθορίζει τις υπηρεσίες και το αν θα είσαι έξω. Έχει τύχει και 13 μέρες να κάνουμε συνεχόμενα υπηρεσίες».
-Θυμάσαι κάποια στιγμή ως Εύζωνας που θα σου μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη σου; Που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ
«Ήταν μια μέρα σε μια υπηρεσία μου το πρωί, που είχα 10-11 και στις 11 θα έρχονταν να μας αλλάξουν. Εμείς έπρεπε να φύγουμε από το μνημείο για να πάμε στο στρατόπεδο.
Ήταν μέρες που άρχισε να «φουντώνει» ο τουρισμός και είχε πάρα πολύ κόσμο. Οι σκοποί πάντα έρχονται από το κέντρο και την ώρα που κατεβαίναμε εμείς είχε κλείσει ο κόσμος και νόμιζαν πως θα περάσουμε πάλι από το κέντρο γιατί προς το τέλος του κατεβάσματος, που λέμε εμείς, κάνουμε τρία κάτω από το μνημείο.
Εκεί άνοιξε ο κόσμος αλλά ήταν ένας παππούλης που έμεινε στη μέση μόνος του. Πάντα θα το λέω αυτό και θα ανατριχιάζω. Για την περηφάνια. Και δεν είναι μόνο η περηφάνια των γονέων ή των δικών σου ανθρώπων.
Είναι η περηφάνια και των υπόλοιπων Ελλήνων, γιατί δεν έρχονται εννοείτε μόνο τουρίστες.
Είχε μείνει λοιπόν αυτός ο παππούλης στο κέντρο μόνος του και εμείς κάναμε τα τρία τελευταία βήματα. Τον είχα στην ευθεία μου, φορούσε καπέλο και ήταν με το μπαστουνάκι του και με γυαλιά μαύρα. Τον είδα που έβγαλε τα γυαλιά και έκλαιγε λέγοντας: Μπράβο παλικάρια, εσείς μας έχετε απομείνει και άλλες όμορφες κουβέντες. Το έβλεπα στο βλέμμα του ότι ήταν κάτι παραπάνω από περήφανος και χαρούμενος για αυτό που έβλεπε».
– Ο κόσμος πώς σας αντιμετώπιζε; Είτε ήταν Έλληνες, είτε ξένοι
«Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες πάντα με σεβασμό και πάντα με χαμόγελο και δάκρυα χαράς συνήθως.
Άκουγες γονείς να λένε στα παιδάκια τους, κοίτα τι κάνει, κοίτα πως στέκεται. Είναι αληθινός; Αυτή την ερώτηση την έκαναν πολλές φορές τα παιδιά. Αν είμαστε αληθινοί, πως αντέχουμε, πως στεκόμαστε τόση ώρα ακίνητοι.
Και οι τουρίστες μας αντιμετώπιζαν με σεβασμό.
Αλλά δεν γνώριζαν ότι δεν μπορείς να πας πολύ κοντά στον σκοπό και να βγεις φωτογραφία μαζί του.
Δεν μπορεί ο παρατηρητής να «κυνηγάει» τον έναν και τον άλλο τουρίστα, στο τέλος θα βρει αυτός τον μπελά του.
Πολλοί τουρίστες έρχονταν διαβασμένοι και ήξεραν τι και γιατί το φορούσαμε. Κάποιοι έρχονταν πολύ πρωί, στις πέντε, και πολλοί ήταν Κινέζοι ή Ιάπωνες».
-Αν ξαναπήγαινες στρατό θα το ξαναέκανες αυτό; Να υπηρετήσεις ως Εύζωνας;
«Νομίζω δεν θα το άλλαζα ποτέ. Από τη στιγμή που το έζησα και μετά δεν θα ήθελα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Νομίζω ότι δεν ταιριάζω κάπου αλλού, πιστεύω πως έπρεπε να πάω εκεί και μόνο εκεί. Πουθενά αλλού.
Ήταν μια εμπειρία που…αλτσχάϊμερ να πάθω θα τη θυμάμαι. Ήταν απίστευτη εμπειρία».
-Οι γονείς σου το έζησαν από την αρχή. Οι φίλοι σου τι έλεγαν;
«Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι και περήφανοι. Η παρέα μου χαίρονταν που με έβλεπαν έτσι, που είχα καταφέρει κάτι τέτοιο. Πολλές φορές με ρωτούσαν από περιέργεια διάφορα πράγματα για την εμπειρία που βίωνα.
Όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι με ρωτούσαν, γιατί από μικρό με φώναζαν τσολιά. Και μετά μου έλεγαν, όταν πήγα, τώρα το εννοούμε το τσολιάς».
-Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε είδαν οι γονείς σου;
«Όταν τελείωσα την εκπαίδευση και πήρα τον γαλάζιο μπερέ είχαν έρθει οι γονείς μου στην απονομή του μπερέ. Δεν χρειάζεται να πω τι είχε γίνει. Δάκρυα της μαμάς και της γιαγιάς και περηφάνια πάνω από όλα. Πολύ κλάμα.
Ήταν η αρχή μόνο τότε, ήταν το 1%, είχα να ζήσω πολλά ακόμα. Γεμάτος εμπειρίες, κούραση, πόνο».
-Ισχύει αυτό που λένε πως μέσα από τέτοιες μονάδες κάνεις δυνατές φιλίες; Όσοι πήγαμε στρατό, λίγο πολύ το έχουμε βιώσει.
«Είναι μια μονάδα που δεν χρειάζεται πολλά άτομα, 200-300 όπως άλλα στρατόπεδα. Επειδή περνάς τόσο δύσκολα και νιώθεις τον πόνο του συναδέλφου σου που έχεις δίπλα σου τον καταλαβαίνεις.
Εγώ είχα την τύχη η σειρά μου να είναι όλοι εξαίρετα παιδιά. Καταπληκτικά άτομα, όλοι ήμασταν μια παρέα».
-Να σου βάλω μια…δύσκολη ερώτηση τώρα. Πώς θα περιέγραφες με δυο λέξεις αυτό που έζησες ως Εύζωνας;
«Η περηφάνια εννοείται είναι η μια λέξη και η άλλη λέξη είναι η αυτοβελτίωση.
Είτε ψυχική, είτε σωματική. Αλλάζεις πάρα πολύ σαν άνθρωπος και στον τρόπο που σκέφτεσαι και στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα.
Πριν μπω στη μονάδα πολλές φορές απέφευγα το δύσκολο και το άγνωστο.
Τώρα είμαι το εντελώς αντίθετο, θέλω να περάσω μια δύσκολη κατάσταση γιατί ξέρω ότι μετά από αυτό θα μου φανούν πολλά πράγματα πιο εύκολα».
